Atom w Bełchatowie ma prawie 100-procentowe poparcie
Budowę elektrowni atomowej w Bełchatowie popiera ponad 97 proc. mieszkańców i pracowników regionu. Takie wyniki ankiety ogłosiła spółka PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna, do której należą tamtejsza elektrownia węglowa i kopalnia. To element zmagań z Koninem o lokalizację przyszłej elektrowni atomowej.
Choć nie wbito jeszcze łopaty pod budowę pierwszej elektrowni atomowej w Polsce, ruszył bój o lokalizację drugiej. Pierwsza ma być uruchamiana w 2036 r. w Lubiatowie-Kopalinie na Pomorzu, druga – cztery lata później – w centralnej Polsce. W ogłoszonej w marcu aktualizacji Programu Polskiej Energetyki Jądrowej jako preferowane miejsce drugiej elektrowni wskazano Bełchatów w Łódzkiem i Konin w Wielkopolsce.
Oba miasta mają podobne atuty, jeśli chodzi o kadrę – to fachowcy pracujący dziś w Elektrowni Bełchatów i Zespole Elektrowni Pątnów-Adamów-Konin. Plusem Bełchatowa jest infrastruktura – tamtejsza elektrownia, największa węglowa w Europie, ma prawie 5,3 GW mocy, prawie pięciokrotnie więcej niż Konin. Co za tym idzie, dysponuje już siecią umożliwiającą przesyłanie planowanej na ok. 3 GW „atomowej” energii.
Problemem Bełchatowa może być niedostatek wody, a elektrownia atomowa potrzebuje potężnych jej ilości. O ile w Koninie stabilny dostęp do wody zapewnia Jezioro Gosławskie, w Bełchatowie ma ona pochodzić przede wszystkim z systemu odwadniania tamtejszej odkrywkowej kopalni węgla brunatnego.
Wątpliwości podnoszone wobec Bełchatowa dotyczą ponadto bezpieczeństwa sejsmicznego. W 1980 r. i 2010 r. miały tam miejsce jedne z najsilniejszych wstrząsów w historii Polski – o sile 4,7 w skali Richtera. Były związane z działalnością kopalni odkrywkowej. Graniczny pułap dla lokalizacji obiektów energetyki jądrowej stanowią jednak trzęsienia o sile 7 w skali Richtera.
Największy wstrząs, jaki grozi Bełchatowowi, ma jednak nie sejsmiczny, lecz społeczny charakter. To niespełna 60-tysięczne miasto od pół wieku żyje niemal wyłącznie z energetyki. W tamtejszej elektrowni i zasilającej ją węglem kopalni oraz współpracujących z nimi przedsiębiorstwach pracuje prawie 13 tys. osób, a więc cztero- czy nawet pięciokrotnie więcej niż w Koninie.
Węgiel w okolicy Bełchatowa ma być wydobywany do 2036 r., dwa lata później ma zostać zamknięta elektrownia. Pozostanie największa w Europie dziura w ziemi, czyli wyrobisko po kopalni odkrywkowej (ma 12 km długości, 3 km szerokości i 200 m głębokości) oraz jeszcze większa na rynku pracy i w samorządowym budżecie. Bełchatowski kompleks energetyczny generuje bowiem 20% PKB województwa.
Prawie 30 organizacji związkowych z bełchatowskiej elektrowni i kopalni, wspartych przez związkowców z Turowa na Dolnym Śląsku, już jesienią wystosowało dramatyczny apel do premiera. Pisało, że Bełchatów nie chce podzielić losu Wałbrzycha i katastrofalnej w skutkach transformacji Dolnośląskiego Zagłębia Węglowego. Nawoływało do budowy elektrowni atomowej w ich regionie.
Te plany zyskują coraz silniejsze polityczne wsparcie. Za lokalizacją elektrowni atomowej w Bełchatowie lobbuje łódzki europoseł PO Dariusz Joński. Uchwałę z poparciem przyjął Sejmik Województwa Łódzkiego, a kilka dni temu – nawet rada miejska Łodzi.
Nadzieje wiązane z budową elektrowni atomowej w Bełchatowie mogą być wygórowane. Szacuje się, że docelowo znajdzie tam pracę około 1500 osób (podczas gdy elektrownia węglowa zatrudnia dziś prawie dwa razy tyle). Tyle samo osób może zostać zaangażowanych przy budowie. Czas do jej ukończenia ma zostać wykorzystany na znalezienie innych rozwiązań i inwestycje – plany zakładają np. budowę fabryki dronów.
Stawka jest duża. Dlatego im bliżej ogłoszenia w przyszłym roku ostatecznej decyzji o lokalizacji drugiej elektrowni atomowej, tym silniejsze będą emocje i zmagania między Bełchatowem a Koninem.
Fot.: PxHere
